Dla rodzica
Artykuły pochodzą z gazetek grupowych przedszkola.
Pozwól dziecku wybierać,
pokażesz dziecku, że nie dostanie wszystkiego na co ma ochotę, niech podejmuje decyzje z narzuconymi wcześniej ograniczeniami.
Przytul złośnika!
Czasami rozwścieczone dziecko chce po prostu zwrócić na siebie uwagę. Przytul je, obetrzyj łzy i zapytaj co się złego dzieje. Niech ci powie zamiast krzyczeć, walić pięściami czy kopać.
Nie zapominaj
o podstawowych potrzebach swojego dziecka. Głodne lub po prostu zmęczone nie będzie w najlepszej formie.
Przestrzegaj
ustalonych godzin posiłków, pory pójścia do łóżka i porannego wstawania.
Ograniczaj niespodzianki.
My wspólnie z dziećmi ustalamy plan zajęć na bieżący dzień. Dlaczego? Dzieci uwielbiają postępować według znanych reguł, dlatego zawsze przygotuj pociechę do nadchodzących zmian. Będzie zachowywało się lepiej, jeśli dasz mu czas na oswojenie się z nową sytuacją.
Zachowaj spokój w trudnych chwilach.Jeśli Twoje dziecko dostanie napadu złości w miejscu publicznym, czym prędzej je stamtąd zabierz. Mów tylko tyle ile musisz. Nie pozwól by dziecko skojarzyło złe zachowanie z przyciąganiem uwagi innych. Nagradzaj dojrzałe zachowanie. Postaraj się sowicie wynagrodzić jeśli Twoje dziecko samodzielnie poradziło sobie ze zdenerwowaniem. Doceń to, że powie Ci, że jest wściekłe, niezadowolone, zamiast jak to czyniło do tej pory ciskać zabawkami po całym pokoju.Odwróć uwagę dzieckaod czynnika wywołującego złość zaproponuj zabawę, podsuń pomysł na ciekawe spędzenie czasu. Maluch szybko zapomni o frustrującym problemie.
Nie może więc kłamać świadomie.
Rodzice stykają się że zjawiskiem, że szczególnie trudno nauczyć mówić prawdę dziecko o dużej wyobraźni. Drugą falą trudną dla rodziców, w której także występują trudności odróżniania prawdy i wyobraźni, to czas dojrzewania młodzieży. Przeniesienie pragnień do rzeczywistości może być w tym okresie " wzmożonej psychicznej wrażliwości talk wyraźne, że występują, zwłaszcza u dziewcząt wizje, które w pamięci pozostają jako wydarzenia prawdziwe. I w tym wypadku nie ma mowy o kłamstwie.
Kłamstwo jest świadomym mówieniem nieprawdy.
Dzieci zaczynają kłamać, gdy dowiedzą się, że czasem wygodniej i prościej jest nie powiedzieć prawdy, a zwłaszcza, gdy się coś przeskrobało i grozi, kara.
Pedagodzy formułują następujące zasady postępowania w wyrabianiu prawdomówności:
Kto chce, żeby jego dziecko nie kłamało, niechaj mu nie zarzuca kłamstwa, we wczesnych latach, bo pewnego dnia zacznie kłamać z przekory, skoro i tak nazywają je kłamczuchem Trzeba pomóc dziecku rozróżniać wyobraźnię od rzeczywistości, zwłaszcza wtedy, gdy czyni siebie centralną osobą opowieści. Wystarczy pokazać dziecku, Że je przejrzeliśmy.
Nie ustaje w narzekaniu , czy marudzeniu, zdaje się nigdy nie mieć niczego dosyć: uwagi, zabawek, niespodzianek, wrażeń, wybryków Ma tendencje do tracenia kontroli nad sobą, a wówczas niewybredne żarty zmieniają się w gwałtowne gesty, humor i wygłupianie w piski, mówienie podniesionym głosem - w ogłuszający hałas Wtrąca się w sprawy innych osób, ich mienie, ich przestrzeń osobistą
Dziecko impulsywne:
Porusza się gwałtownie kręcąc się z miejsca na miejsce, skacze, nie patrząc gdzie i na co, jest nierozważne, często robi sobie krzywdę Rozlewa i tłucze przedmioty częściej od innych dzieci Mówi, zanim pomyśli, płacze i denerwuje się bez powodu Przeszkadza częściej niż inne dzieci Nie potrafi czekać, trudno mu opierać się pokusom, wygląda na szczerze zdziwione, gdy widzi co narozrabiało.
Dziecko łatwo wpadające w gniew,
ma częste napady złości, zachowuje się prowokująco, wykazuje małą tolerancję na frustrację. Gdy jest zagniewane, nie wyładowuje swej złości, lecz pielęgnuje swe negatywne doświadczenia Bije inne dzieci, czasem z powodu swego charakteru ma kłopoty z utrzymaniem przyjaźni, celowo wywołuje w sobie gniew i robi wszystko aby go podtrzymać.
Dziecko nadmiernie energiczne.
Jako niemowlę grymasiło i mało spało, szybko zaczęło chodzić. Wiecznie coś robi, sprawia wrażenie bardziej aktywnego niż inne dzieci, nienawidzi siedzieć spokojnie i być ograniczanym Zazwyczaj robi więcej hałasu od innych dzieci Jest silne, uwielbia sport.
Dziecko hiperaktywne.
Nie może usiedzieć spokojnie, jest nerwowe, niespokojne, wspina się na wszystko, biega bez przerwy i sensu. Nie potrafi się cicho bawić ciągle coś zajmuje jego uwagę. Dużo mówi, zaczyna opowiadać zanim usłyszy koniec pytania. Jest niecierpliwe, przeszkadza i przerywa.
1. "Sposoby reagowania w sytuacji napadu złości"
Prawie każde dziecko w wieku przedszkolnym miewa napady niepohamowanej złości, jednak przedszkolak powinien umieć je panować. Nauczenie malucha jak kontrolować złe zachowanie jest bardzo istotne w procesie przygotowania do szkoły oto kilka sposobów kształtowania samokontroli.Pozwól dziecku wybierać,
pokażesz dziecku, że nie dostanie wszystkiego na co ma ochotę, niech podejmuje decyzje z narzuconymi wcześniej ograniczeniami.
Przytul złośnika!
Czasami rozwścieczone dziecko chce po prostu zwrócić na siebie uwagę. Przytul je, obetrzyj łzy i zapytaj co się złego dzieje. Niech ci powie zamiast krzyczeć, walić pięściami czy kopać.
Nie zapominaj
o podstawowych potrzebach swojego dziecka. Głodne lub po prostu zmęczone nie będzie w najlepszej formie.
Przestrzegaj
ustalonych godzin posiłków, pory pójścia do łóżka i porannego wstawania.
Ograniczaj niespodzianki.
My wspólnie z dziećmi ustalamy plan zajęć na bieżący dzień. Dlaczego? Dzieci uwielbiają postępować według znanych reguł, dlatego zawsze przygotuj pociechę do nadchodzących zmian. Będzie zachowywało się lepiej, jeśli dasz mu czas na oswojenie się z nową sytuacją.
Zachowaj spokój w trudnych chwilach.Jeśli Twoje dziecko dostanie napadu złości w miejscu publicznym, czym prędzej je stamtąd zabierz. Mów tylko tyle ile musisz. Nie pozwól by dziecko skojarzyło złe zachowanie z przyciąganiem uwagi innych. Nagradzaj dojrzałe zachowanie. Postaraj się sowicie wynagrodzić jeśli Twoje dziecko samodzielnie poradziło sobie ze zdenerwowaniem. Doceń to, że powie Ci, że jest wściekłe, niezadowolone, zamiast jak to czyniło do tej pory ciskać zabawkami po całym pokoju.Odwróć uwagę dzieckaod czynnika wywołującego złość zaproponuj zabawę, podsuń pomysł na ciekawe spędzenie czasu. Maluch szybko zapomni o frustrującym problemie.
2. "Kłamstwo dzieci"
Istnieje pogląd, ze prawie zawsze, gdy rodzice zarzucają dziecku: "ty kłamiesz"- wyrządzają mu dotkliwą krzywdę. Często dziecko wprawdzie nie mowa prawdy, ale też nie kłamie świadomie. Po prostu nie potrafi przypomnieć sobie i rozróżnić między tym, co było rzeczywiste, a tym, co sobie wyobrażało i czego pragnęło. U dzieci do piątego roku życia, fantazja i rzeczywistość są tak ze sobą pomieszane, że dziecko nie umie przeprowadzać między nimi wyraźnej granicy, jak to czynią dorośli.Nie może więc kłamać świadomie.
Rodzice stykają się że zjawiskiem, że szczególnie trudno nauczyć mówić prawdę dziecko o dużej wyobraźni. Drugą falą trudną dla rodziców, w której także występują trudności odróżniania prawdy i wyobraźni, to czas dojrzewania młodzieży. Przeniesienie pragnień do rzeczywistości może być w tym okresie " wzmożonej psychicznej wrażliwości talk wyraźne, że występują, zwłaszcza u dziewcząt wizje, które w pamięci pozostają jako wydarzenia prawdziwe. I w tym wypadku nie ma mowy o kłamstwie.
Kłamstwo jest świadomym mówieniem nieprawdy.
Dzieci zaczynają kłamać, gdy dowiedzą się, że czasem wygodniej i prościej jest nie powiedzieć prawdy, a zwłaszcza, gdy się coś przeskrobało i grozi, kara.
Pedagodzy formułują następujące zasady postępowania w wyrabianiu prawdomówności:
Kto chce, żeby jego dziecko nie kłamało, niechaj mu nie zarzuca kłamstwa, we wczesnych latach, bo pewnego dnia zacznie kłamać z przekory, skoro i tak nazywają je kłamczuchem Trzeba pomóc dziecku rozróżniać wyobraźnię od rzeczywistości, zwłaszcza wtedy, gdy czyni siebie centralną osobą opowieści. Wystarczy pokazać dziecku, Że je przejrzeliśmy.
3. "Zrozumienie uciążliwego dziecka"
Dziecko uparte:Nie ustaje w narzekaniu , czy marudzeniu, zdaje się nigdy nie mieć niczego dosyć: uwagi, zabawek, niespodzianek, wrażeń, wybryków Ma tendencje do tracenia kontroli nad sobą, a wówczas niewybredne żarty zmieniają się w gwałtowne gesty, humor i wygłupianie w piski, mówienie podniesionym głosem - w ogłuszający hałas Wtrąca się w sprawy innych osób, ich mienie, ich przestrzeń osobistą
Dziecko impulsywne:
Porusza się gwałtownie kręcąc się z miejsca na miejsce, skacze, nie patrząc gdzie i na co, jest nierozważne, często robi sobie krzywdę Rozlewa i tłucze przedmioty częściej od innych dzieci Mówi, zanim pomyśli, płacze i denerwuje się bez powodu Przeszkadza częściej niż inne dzieci Nie potrafi czekać, trudno mu opierać się pokusom, wygląda na szczerze zdziwione, gdy widzi co narozrabiało.
Dziecko łatwo wpadające w gniew,
ma częste napady złości, zachowuje się prowokująco, wykazuje małą tolerancję na frustrację. Gdy jest zagniewane, nie wyładowuje swej złości, lecz pielęgnuje swe negatywne doświadczenia Bije inne dzieci, czasem z powodu swego charakteru ma kłopoty z utrzymaniem przyjaźni, celowo wywołuje w sobie gniew i robi wszystko aby go podtrzymać.
Dziecko nadmiernie energiczne.
Jako niemowlę grymasiło i mało spało, szybko zaczęło chodzić. Wiecznie coś robi, sprawia wrażenie bardziej aktywnego niż inne dzieci, nienawidzi siedzieć spokojnie i być ograniczanym Zazwyczaj robi więcej hałasu od innych dzieci Jest silne, uwielbia sport.
Dziecko hiperaktywne.
Nie może usiedzieć spokojnie, jest nerwowe, niespokojne, wspina się na wszystko, biega bez przerwy i sensu. Nie potrafi się cicho bawić ciągle coś zajmuje jego uwagę. Dużo mówi, zaczyna opowiadać zanim usłyszy koniec pytania. Jest niecierpliwe, przeszkadza i przerywa.